آتش خیر و دلیران تنگستان

چند شبی‌ست که ساعت 10 کانال آموزشی سریال دهه‌ی پنجاهی ِ «دلیران تنگستان» را نشان می‌دهد. وقتی در عنوانبندی پایانی نام دوستم وازریک درساهاکیان را (به‌عنوان دستیار فیلمبردار) دیدم، به او که سال‌هاست در آمریکا زندگی می‌کند، ایمیل دادم و فرکانس را نوشتم که اگر مایل است (که لابد هست) ببیند. گفت که ماهواره ندارد و... و این باعث شد چند خاطره بگوید، ازجمله اشاره به بازیگری که آن سال‌ها دل همه را برده بود، یعنی: «آتش خَیّر»(متولد 1331).

آتش خیر در سوته دلان

آتش خیر در بی‌قرار

وقتی از آتش حرف زد، دل من را به آتش کشید و من هم گفتم این سریال را در همان نمایش اولش در سال 54، که من یازده ساله بودم دیدم و همان سال عاشقِ ازخودبی‌خود شده‌ی این بازیگر شدم (که لابد دوستان او را در سوته دلان ـ در نقش همسرِ سعید نیکپورِ ناتوان ـ به یاد دارند) و جز این، دو چیز دیگر در این سریال برای من به‌یاد ماندنی بود: 1. عنوانبندی بسیار جذاب و خلاقانه‌اش، 2. موسیقیِ نوآورانه و به‌یاد ماندنی‌اش (اثر احمد پژمان و علی رهبری ـ این علی رهبری هموست که زمان صفار هرندی به ایران آمد و در آخرین حضورش بر صحنه، آنچه را لایق آقای صفار بود نثارش کرد و نومید و دلشکسته به اسپانیا بازگشت. او نیز مثل بسیاری دیگر از ایرانیان خارج به وطن آمده بود که کار کند، اما...).

 

عنوانبندی دلیران تنگستان (کیفیتی که بود)

عنوانبندی دلیران تنگستان (کیفیتی که هست)

در نمایش کنونیِ دلیران... دیدم عنوانبندی همچنان جذاب است و موسیقی، اما، بارها برایم جذاب‌تر و مدرن‌تر و نوآورانه‌تر از زمانی بود که پسرکی بودم. این‌ها را بگذارید کنار بازیگر دلربا و هوش‌ربایی که آتش خانم باشند ببینید نظر من در این مورد چه می‌تواند باشد. اما، وقتی برای وازریک نوشتم که این آتشِ‌ عزیز چگونه در اوایل دهه‌ی شصت به بیماری فوت شد و من از این موضوع عمیقاً غمگین شدم... و جز من و بسیاری دیگر، یکی از برجسته‌ترین کارگردانان ما هم به‌خاطر این موضوع زمینگیر شد.